اروپا دیوانهٔ اینزاگی است؛ زیبایی هنوز در راه است

اما همین “فقط” در چشم‌انداز فوتبال اروپا، معنایی بزرگ دارد. سبک او ساده، صادق، گاهی ناپیوسته، اما همیشه مؤثر است. کم‌حرف و پرکار. خودش را «نورمال‌ وان» می‌نامد، نه به‌خاطر تواضع بیش‌ازحد، بلکه چون واقعاً چنین است. نه آن درخشش نمایشی ژوزه مورینیو را دارد، نه جذبهٔ کاریزماتیک مربیان دیگر را، اما آن‌چه با اینتر کرده، در نوع خود استثنایی است.
اگر سقوط ناپولی را نادیده بگیریم، او در چهار فصل فقط یک اسکودتو برده، اما جایی که واقعاً اوج گرفته، لیگ قهرمانان است: رساندن اینتر به دو فینال اروپا در سه سال ـ کاری که تنها یک‌بار در ۵۱ سال اخیر برای این تیم تکرار شده بود.

در سن‌سیرو، وقتی استادیوم یک‌صدا نامش را فریاد می‌زد، او به‌دنبال پسرش گشت تا دست در دست او پا به زمین بگذارد. بعد هم آغوشی با همسر و فرزند دیگرش. جشنش خانوادگی بود، بی‌هیاهو. اما کمی بعد، از بلندگوی عمومی کشور، برای Tg1 پیامی فرستاد: «زیبایی هنوز در راه است…». نه از دفتر باشگاه، نه پشت تریبون مطبوعات؛ این مصاحبه در اتاق نشیمن ضبط شده بود، جایی صمیمی، شبیه کمپین‌های سیاسی، با این تفاوت که او به رأی نیازی ندارد؛ باشگاه مدت‌هاست اعتمادش را تمدید کرده است.

شب حماسی سن‌سیرو

«برابر بارسلونا، نوسان عجیبی از احساسات را در ۱۳۰ دقیقه تجربه کردیم. لحظهٔ تعیین‌کننده، تعویض‌ها بودند؛ در چنین بازی‌هایی انرژی تازه نیاز است. البته، هیچ‌وقت تا مرز سکته پیش نرفتم، هرچند همیشه با آدرنالین بالا کنار زمین هستم.»

برادر بزرگ‌تر

وقتی پرسیدند بهترین بازیکن میدان چه کسی بود، توپ را به گوشه زد؛ درست مثل آچربی در واپسین لحظات بازی: «هر شانزده بازیکنی که به میدان رفتند، سهم‌شان را ادا کردند.» کوتاه و جمع‌وجور. فقط برای یک نفر مکثی کرد: «البته، ما یک دروازه‌بان فوق‌العاده داریم… او عالی بود.» زومرِ سه‌شنبه شب، واقعاً سزاوارش بود. اما چیزی که برای اینزاگی همیشه مهم‌تر است، گروه است؛ انسجام تیم، قداست رختکن، حفظ توازن‌ها و احترام به قوانین نانوشته. او پدر مستبد نیست، برادری است هم‌سطح با بازیکنانش. همین رویکرد انسانی باعث شد تا تیم با او یکی شود. حالا آن‌ها ارتشی واحد هستند. دیمارکو، مدافع چپ اینتر، بدون تردید گفت: «اینزاگی رهبر ماست.» با اینکه انتظار می‌رفت در آن پست، آگوستو بازی کند.

عادی بودن، فضیلت است

تحسین همتایانش در این فصل به امری رایج تبدیل شده: از گواردیولا و کمپانی تا فلیک، همگی به ساختار اینترِ اینزاگی احترام گذاشتند. حتی آنچلوتی و سیمئونه هم در مادرید راهی برای عبور از او نیافتند. آرنه اسلوت، قهرمان لیگ جزیره، نیز مغلوب شد. اینتر، تحت هدایت اینزاگی، در اروپا تقریباً بی‌نقص عمل کرده؛ تنها حذف فصل گذشته برابر اتلتیکو، آن‌هم در ضربات پنالتی، از این قاعده مستثناست. این تیم، فراتر از حد انتظار، بایرن و بارسا را از پیش رو برداشت.

و حالا، در فینالی برابر لوییس انریکه ـ کسی که خود یک بار قهرمان لیگ قهرمانان شده ـ سیمونه اینزاگی روی زمینی کاملاً برابر ایستاده. فینالی «عادی»، درست همان‌طور که او دوست دارد.