به گزارش ورزش سه، آن دسته از علاقه‌مندان فوتبال که سابقه تماشای دربی در ورزشگاه آزادی را بین دهه ۷۰ تا ۸۰ دارند، حتماً خاطرشان هست که در آن ایام، برای سرگرمی و هرچه بهتر گذراندن زمان انتظار تا شروع دربی که در قبال برخی از هواداران حتی به ده ساعت انتظارمی رسید، برنامه‌هایی را ترتیب می‌دادند که بعضاً با استقبال خوبی هم از جانب هواداران همراه می‌شد، برنامه‌هایی از قبیل دربی آدم کوچولوها با گزارش زنده گزارشگر فوتبالیست‌ها، دربی رده‌های پایه، روپایی زدن با انواع و اقسام اجسام مدور توسط “حب درویش”، حتی مسابقه آتش‌نشان برتر که این اخری بلای جان پیست تارتان شد.
این بار ماجرا با تمام دفعات قبلی متفاوت بود.
۶ مرداد سال ۱۳۷۶ – تهران – ورزشگاه آزادی – شهرآورد ۴۳
حول‌وحوش ساعت دوازده ظهر یکی از گرم‌ترین روزهای تابستان بود که تقرییا طبقه اول ورزشگاه جای سوزن انداختن نبود که از تونل زیرزمینی معروف آزادی با آن کاشی‌های سفید، دو تیم ناشناس بالباس‌های نارنجی و سفید بالا آمدند و وارد زمین شدند، اما برخلاف انتظار، خبری از فوتبال نبود و آن‌ها صرفاً به یک بازی فرمایشی پرداختند که درواقع چندان شباهتی به فوتبال نداشت.
دریکی از صحنه‌های این بازی سوری، مدافع تیم نارنجی (ستاره) به شکل ناشیانه‌ای روی مهاجم حریف منجر به یک خطای پنالتی می‌شود، که کاپیتان تیم سفید (مرحوم مجید سبزی) پنالتی را به گل تبدیل می‌کند تا آن‌ها با همین تک‌گل برنده این دیدار باشند.
پیش از اینکه این برنامه به اتمام برسد، در میان تعجب و بعضاً شعارهای منشوری تماشاگران، تیم برنده (بنیاد) دست در دست هم دادند و به سبک تیم‌های اروپایی به سمت تماشاگران روی چمن شیرجه رفتند و سپس سجده‌کنان خدا را شکر کردند و به‌نوعی این قهرمانی را با تماشاگران تقسیم کردند، اما درنهایت، کمتر کسی از کلیت این ماجرا سر در آورد.
اما حدود یک سال بعد، با پخش سریال “به‌سوی افتخار” به کارگردانی سیروس مقدم و با حضور دو تن از پیشکسوتان فوتبالی به نام های “غلام فتح آبادی” و مرحوم “مجید سبزی” و البته هنرمندی چند تن از بهترین بازیگران تاریخ سینمای ایران ازجمله داریوش ارچمند، نعمت‌الله گرجی، اکبر عبدی و سیاوش طهمورث، معمای آن روز لااقل برای آن عده از کسانی آن روز در ورزشگاه آزادی بودند حل شد.
ارجمند در نقش خضوعی شخصیت محوری فیلم است و مربی‌ای مطرح و البته خوش‌اخلاق است که موفقیت و جوانمردی را در آمیخته. از آنجایی که داریوش ارجمند شخصا بازنویسی فیلمنامه را برعهده داشته، خضوعی در حد گواردیولا (البته در دهه خودش) بالا می‌برد!
آن روزها این سریال موردتوجه، خصوصاً فوتبالی‌ها قرار گرفت ، البته نسل دیروز کم توقع‌تر و آسان‌گیرتر بود والا با گذشت زمان و عادت کردن چشم مخاطب به فوتبال و تصاویر استثنایی آن در سراسر جهان، آنچه که در این سریال می‌بینید با هیچ متر و معیاری سلیقه اشان نسبت به امروز قابل‌مقایسه نیست.
منبع: ورزش سه
