یامال درخشید، اما…/ شاهکار فلیک و اینزاگی: نمایشی که یادمان نمی‌رود

به گزارش “ورزش سه”، نمایش بارسلونا و اینتر شگفت‌انگیز بود. شب درخشش لامین بود، اما به‌نوعی شب اینزاگی و فلیک هم بود. فلسفه مربی آلمانی برای تماشاگران یک نعمت است.

بی‌لحظه‌ای درنگ، اینتر گلزنی کرد تا نشان دهد با وجود ناکامی‌های اخیر، هنوز نفس می‌کشد. بارسا هنوز گرم بازی نشده بود که گل خورد. اینزاگی فضایی طراحی کرد تا لائوتارو و تورام در موقعیت دو به دو با کوبارسی و اینیگو روبه‌رو شوند. فلیک، طبق عادت، مستقیم به دل چالش رفت و از این رویارویی شانه خالی نکرد، هرچند پست دی‌یونگ را کمی عقب‌تر برد تا از مدافعان میانی فاصله نگیرد. بااین‌حال، او مدافعان کناری‌اش را مقابل هافبک‌های کناری اینتر قرار داد؛ ریسکی که در برابر چنین سیستمی از حریف، به‌ سختی در درازمدت دوام می‌آورد.

اینتر با دامفرایس و تورام این اشتباه را به بارسا ثابت کرد و با ضربات ایستگاهی، زخم کاتالان‌ها را عمیق‌تر کرد. اگر یک نقطه‌ضعف باشد که بارسا در آن ناتوان است، دفاع روی ضربات ایستگاهی است. گل‌های دریافتی بیش‌ازحد، می‌توانند رؤیای سه‌گانه را بر باد دهند.

اما هیچ‌چیز نتوانست تیم فلیک را از پای درآورد؛ تیمی که با غرور و دلیری جنگید. لامین، در شبی که انتظارات از آینده‌اش را به اوج رساند، اینتر را در هم کوبید. با گردش سریع توپ از چپ به راست، بارسا ستاره جوانش را در موقعیت‌های برتر قرار داد؛ او دیمارکو را بارها جا گذاشت و کل واکنش جمعی اینتر را مختل کرد. پدری بازی را در دست گرفت، رافینیا دقیق بود، فران در محوطه جریمه بی‌نقص عمل کرد و پرس پس از لو رفتن توپ، راه فرار اینتر را بست. تنها اولمو بود که چندان در جریان بازی نبود، گرفتار در تنگنای بین خطوط.

بازی ولی نیمه دومی در پیش داشت. اینزاگی، مربی‌ای  است که به ناحق دست‌کم گرفته شده و کسی نمی‌داند چرا. تغییرات او در نیمه دوم، اینتر را احیا کرد و بارسا را سردرگم. تیم ایتالیایی پیش کشید و فاصله خط دروازه‌اش را افزایش داد، مانع از هماهنگی شاگردان فلیک با شرایط جدید شد. بارسا کنترل را از دست داد و در دفاع غافلگیر شد، درحالی‌که اینتر راهی باز به سوی دروازه شزنی داشت. دفاع خوبی نداشتند. در این موقعیت، اینیگو به‌عنوان مدافع چپ به دردسر افتاد و آرائوخو بار دیگر ضعفش در کار با توپ را آشکار کرد. بااین‌حال، بارسا از نبرد رو در رو فرار نکرد و از بازی در مرز خطر ابایی نداشت، با شخصیتی جسور که بازتاب ایده بنیادگرایانه مربی‌اش بود.

فلیک و اینزاگی همان‌طور که می‌دانیم، فوتبال را تنها به یک شیوه می‌فهمند و تا پایان به آن پایبند می‌مانند. شاید ببرند، شاید ببازند، اما به ایده‌هایشان وفادار می‌مانند.